بهانه ات را سرودی کن

،گرچه تو می دانی سرود مرا
.فریاد می زنم
،این رنج ِ بارها نشسته بر دل خلق را
.فریاد می زنم

.تو اندوه مادران سرزمینت را می دانی
.تو درد نوعروسان باکره را می فهمی
.تو طعم خستگی ِ پدران ِ پای ِ دار خمیده را چشیده ای

.با حوصله ام زمزمه کن

،هوای فاصله ها ابری است
!با من سخن بگو

.فاصله ها را تو می دانی

.هنگامه بیداری است
،با من سخن بگو

،ورنه

!فاصله ها ، حاکمان پیروزند

ۀ ۀ ۀ

.پیری بهانه است
.جمجمه ها ، بامداد اعتراض را می فهمند
.با خستگی ِ پدرانت، پچپچه کن

فاصله ها تشنه تبسم اند،
.فاصله های تشنه را پر کن
،واژه ها غرق ابهام اند
.اندوه عریان مادرانت را سرودی کن

،رقص ماهی ها
بس تلخ است و سرد

.دمی که بر کرانه ی اتفاق جان می دهند
،بر حجله سرخ نوعروسان شهر
!ترانه تازه ات را زمزمه کن

تیر 18

1387