جمجمه مان درد می کند! فعلا ما را در اینجا بیابید

http://cranium-words.blogfa.com/

cranium-apart

زن عشق می كارد و كینه درو می كند

دیه اش نصف دیه توست و مجازات زنایش با تو برابر

می تواند تنها یك همسر داشته باشد و تو مختار به داشتن چهار همسرهستی...

برای ازدواجش ــ در هر سنی ـاجازه لازم است ولی تو هر زمانی بخواهی به لطف قانونگذار می توانی ازدواج كنی!

در محبسی به نام بكارت زندانی است و تو

او كتك می خورد و تو محاكمه نمی شوی

او می زاید و تو برای فرزندش نام انتخاب می كنی

او درد می كشد و تو نگرانی كه كودك دختر نباشد।

او بی خوابی می كشد و تو خواب حوریان بهشتی را می بینی

او مادر می شود و همه جا می پرسند نام پدر....

و هر روز او متولد میشود؛

مادر می شود

پیر می شود و میمیرد

وقرن هاست كه او

عشق می كارد و كینه درو می كند

چرا كه در چین و شیارهای صورت مردش به جای گذشت زمان جوانی بر باد رفته اش را می بیند

و در قدم های لرزان مردش ، گام های شتابزده جوانی برای رفتن
و درد های منقطع قلب مرد ، سینه ای را به یاد می اورد كه تهی از دل بوده و پیری مرد رفتن و فقط رفتن را در دل او زنده می كند...

و اینها همه كینه است كه كاشته می شود

چه رنجی میکشد آنکس که انسان است و از احساس سر شار!

پ।ن: نام نویسنده اش را اگر می دانستم به جرم بر اندازی بی نتیجه اش در تاریخ ثبت میکردم।

چه خوب که خیال های آدم را نمی دزدند

دیشب که پاسبان محله مان خوابش برده بود،هوس کودکانه ای باز خانه ی خیال ما را زد!

مادرمان می گوید:" دزدان بزرگ ، همیشه از پنجره های کوچک می آیند"।

دیشب از کوچکترین پنجره ی خانه مان آویزان بودم تا صبح।

و هی چای داغ می خوردم و روی شیشه ی بخارگرفته ی پنجره مان، ایوان خالی همسایه را پر از شمعدانی میکردم।

و برای دخترکی که توی یک ماشین قراضه دزدکی سرش را روی شانه شاهزاده اش گذاشته بود، یک اتاق کشیدم।

...

این روزها صدای خشک و گرفته ای توی کوچه مان آوازهای بد می خواند।

بابایمان می گوید:"آدم غمش می گیرد"!

دیشب دیدم صدای جلال -پسر بچه ی دوره گرد محله مان- بود که آکاردئونش شکسته بود و صدایش باز شده بود!

چای داغ بود و ورقهای پنجره پر ِ بخار! انگشتم را تراشیدم و یک پیانوی بزرگ لای انگشتان کوچک جلال کشیدم।

با یک دست کت و شلوار نو و آدم های زیادی که برایش کف می زدند و بجای اسکناس مچاله، به او گل می دادند।

...

از نوزاد کوچولویی که داشت زیر سبیلهای یک بابای گنده له می شد پرسیدم:"تو از دزد می ترسی"؟

بهم خندید گفت:"نه به اندازه ی این پاسبان قلمبه"!

...

چشمم که به دو تا چشم بسته ی پاسبان افتاد، مورمورم شد و یک خواب چرب با روغن حیوانی برایش کشیدم।*

...

خنکای صبح بود که چای داغ ته کشید و دزد بزرگ نیامد।شاید زیر بخار چای، کنار پاسبان خوابش برده بود!

پ ن : * تصویر روسپی نحیفی با خنده های قلابی زیر انگشتم جا مانده بود!

مهربان ترین دشنه

مادران

،گاه

.مهربان ترین دشنه ی فرزندان ِ خویش اند

به کجا چنین شتابان

...پای ِ کوه
... میان ِ زمین و هوا
مرد،" پیری" اش را به دوش می کشید
.و من ، "جوانی" ام را

.کسی را دیدم هراسیمه سر به زمین خورد
!داشت از این "هر دو" می گریخت

!برای من

!همیشه همینطوره! ما آدمها نگران هم هستیم... اما نمی دونیم که اساسا نگران خودمون هستیم...! همیشه می خواهیم از هم خبر داشته باشیم، در حالیکه خبر، خود ِ ما هستیم
...مبادا تب کرده باشه
نکنه سرفه کنه
نکنه سرش گیج بره و بخوره زمین
نکنه تصادف کرده باشه
...آخ اگه... اگه مرده باشه
...
حالا من چی کار کنم؟
چه جوری پیداش کنم؟
.اون همه ی زندگی من بود
من بدون اون می میرم
...من... من... من

ۀۀۀ

پس اون چی شد؟
!اون مرد
!اون از اول مرده بود
...اون هیچوقت زنده نبوده. او یک " تخیل زنده" ، احساسی از جنس "تعلق" و یا شاید "وهم ِ خواستن" بود که حالا دیگر مرده است. او شاید، خود ِ من بودم که بالاخره باید یک روز می مردم

چه کسی باخته بود

!جوی ِ بی رمق و حیران
.خشکیده بر جسد ِ سرد ِ کوچه ای گم و ناپیدا
!و یک تخته ی شکسته ی شطرنج

چه کسی باخته بود؟

سیب را بچین

من کوچک بودم
! و خدای من، بزرگ
نگاهم از وحشتی سترگ می لرزید
و او
،به تمسخری
.بودن ِ بی تردیدش را به رخم می کشید

.کوچک بودم و خدای من ، بزرگ
.دلم "سیب" می خواست و دستم به خدای آسمانی ام نمی رسید
!کوچک بودم و در حسرت یکی عصیان ِ نابگاه، بیتاب

.بزرگ شدم
و هر روز
!بزرگ و بزرگ تر
.و خدای من هر روز کوچک و کوچکتر میشد

.بزرگ شدم
آنقدر بزرگ
.که دستم به سیب عصیان رسید
،و زبانم ، اول بار نه با واژه گرمی مثل "مادر"
.که به اعتراضی از جنس "نه" برابر "خدای بزرگ ام" ، باز شد

من بزرگ شدم
و خدای من آنقدر کوچک شد
.که درون من جا گرفت و همه ی مرا پر کرد

حالا من بزرگ تر شده ام
صدایم از خنده خدا لبریز
.و دلم به سیبی خشنود است

زندگی را زندگی کنیم

مجال آن نیست
.که زندگی را به "عادت" بدل کنیم
.اندک است
،اندک است فرصتی که در آن
... زندگی را "زندگی" کنیم

بهانه ات را سرودی کن

،گرچه تو می دانی سرود مرا
.فریاد می زنم
،این رنج ِ بارها نشسته بر دل خلق را
.فریاد می زنم

.تو اندوه مادران سرزمینت را می دانی
.تو درد نوعروسان باکره را می فهمی
.تو طعم خستگی ِ پدران ِ پای ِ دار خمیده را چشیده ای

.با حوصله ام زمزمه کن

،هوای فاصله ها ابری است
!با من سخن بگو

.فاصله ها را تو می دانی

.هنگامه بیداری است
،با من سخن بگو

،ورنه

!فاصله ها ، حاکمان پیروزند

ۀ ۀ ۀ

.پیری بهانه است
.جمجمه ها ، بامداد اعتراض را می فهمند
.با خستگی ِ پدرانت، پچپچه کن

فاصله ها تشنه تبسم اند،
.فاصله های تشنه را پر کن
،واژه ها غرق ابهام اند
.اندوه عریان مادرانت را سرودی کن

،رقص ماهی ها
بس تلخ است و سرد

.دمی که بر کرانه ی اتفاق جان می دهند
،بر حجله سرخ نوعروسان شهر
!ترانه تازه ات را زمزمه کن

تیر 18

1387