به یک جمجمه

پدرت چون گربه بالغی
می نالید
و مادرت در اندیشه درد لذت ناک پایان بود
که از ره گذر خویش
قنداقه خالی تو را
می بایست
تا از دلقکی حقیر
بینبارد،
و ای بسا به رویای مادرانه ی منگوله ای
که بر قبه شب کلاه تو می خواست دوخت.
باری-
و حرکت گاه واره
از اندام نالان پدرت آغاز شد.

گورستان پیر گرسنه بود،
و درختان جوان
کودی می جستند!
ماجرا همه این است
آری
ور نه
نوسان مردان و گاه واره ها
به جز بهانه ئی
نیست.

اکنون جمجمه ات
عریان
بر همه آن تلاش و تکاپوی بی حاصل
فیلسوفانه لب خندی می زند.
به حماقتی خنده می زند که تو
از وحشت مرگ
بدان تن در دادی:
به زیستن
با غلی بر پای و
غلاده ئی بر گردن...

از: "الف.بامداد" - "آیدا در آینه"