سیب را بچین

من کوچک بودم
! و خدای من، بزرگ
نگاهم از وحشتی سترگ می لرزید
و او
،به تمسخری
.بودن ِ بی تردیدش را به رخم می کشید

.کوچک بودم و خدای من ، بزرگ
.دلم "سیب" می خواست و دستم به خدای آسمانی ام نمی رسید
!کوچک بودم و در حسرت یکی عصیان ِ نابگاه، بیتاب

.بزرگ شدم
و هر روز
!بزرگ و بزرگ تر
.و خدای من هر روز کوچک و کوچکتر میشد

.بزرگ شدم
آنقدر بزرگ
.که دستم به سیب عصیان رسید
،و زبانم ، اول بار نه با واژه گرمی مثل "مادر"
.که به اعتراضی از جنس "نه" برابر "خدای بزرگ ام" ، باز شد

من بزرگ شدم
و خدای من آنقدر کوچک شد
.که درون من جا گرفت و همه ی مرا پر کرد

حالا من بزرگ تر شده ام
صدایم از خنده خدا لبریز
.و دلم به سیبی خشنود است